Nasıl birsorgudan geçtiğimitam da bilemediğim bu günlerde gece uykusuzlukları hastalıklar çok da kapımı çalmışken hepiç sesimle konuştuğumu farketdim. Eskiden de öyle yapmazmıydım aslında. Lise çağlarında Muzo 'yu dinleyenleriniz vardır aranızda ve program bittikten sonra çalan o güzel müzikleride.... Ne kadar içimi doldururlardı anlatamamki halen daha öyle... Ama onları bugünlere taşıyana aslında bana hissettirdikleriydi... Neden mi bu konuya geldim o zamanlarda hissettiklerim kendimce küçük kayıplarım o radyo programından sonra çalan müziklerle kendi iç sesim olurdu ve dilimden sözcükler dökülürdü gecenin sessizliğinde kafamdan geçenlerse cabası... Ya şimdi ne mi oldu anne oldum büyüdüm sandım evet tamam onunla büyüyordum ve öğreniyordum . Ama aslında hayatın öğrettiklerinden ne kadarda uzaklaştığımı farkettim .Ta ki kapından eşimin girip saçımı okşayıp Başın Sağolsun diyene kadar ...Oysaki hazır değildim.(Bu duyguya kim hazır oldu ki.. ) Bir yanım çocukluğum hayallerim hayallerimiz hepsi bir anda ortada kaldı. Tutunacak bir yerleri varsa da artık anılarda kaldı ki bunu söylemesi bile canımı yakıyor. Ve şimdi gene kendi iç sesimle baş başa kalmıştım.Her kendimle yalnız kalmak istediğimde yaptığım gibi .Anılarımı herşeyi tekrar tekrar gözümün önünden geçen herşey bir nefesle gitmişdi. Hepimize olacağı buydu aslında.
Artık büyümek kelimesini düşünür oldum neye göre nasıl. Acaba ben gerçekten büyümek istemişmiydim.Oğlumla büyümek gerçekden keyifliydi. Ama bu biraz ağır olmadı mı. Çare tabiki yok yaralarımız kendimize. Yaşadıklarımız , doldurduğumuz anı çuvalımız hepsi kendimize. Hayat herşeye rağmen devam ediyor ve bizde bu hayatta kendimizle birlikte çuvalımızı doldurmaya devam ediyoruz.
.Güzel anılarla ve anılarda büyümek dileğiyle..
Sıra bize gelen kadar sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder