Uyku sürecimizden bahsetmiştim. Bu işte de ne kadar başarısız olduğumu. Ah bu derdim bitmeyen sürecimiz 48 aylık olmamıza 1 ay varken başladım gerken benim tutarsızlıklarım Alp Doruk'un hastalığı , Uğur'un şehir dışı hafta sonu turları derken. Biz ne mi yapıyoruz? Beraber yatıyoruz. Hatta bu ara diyor ki. Annecim sen yata dur ben birazdan oyunum bitsin yatacağım. Erken ergenlik böyle bir şey sanırım.Olacak olacak derken evrene pozitif mesaj verirken engellerle kaldığımız yerden devam. Sabah kalkmaları da otomatikman uykuda giyinme sürecine dönüşüyor. Tabi kucaklayıp çantaya ayakkabıları atıp arabaya oturtuyorum bu ara:) Okulu görünce bir naz bir niyaz...Ballar akıyor yanaklardan öğretmenden ilgi beklemeler. Hoşuma da gitmiyor değil hani.Ama yorucu oluyor ve bazen sinir seviyemi fazlasıyla tavana çıkartıyor.Ah bu annelik halleri , ayarsızlığım.
HEPSİNİ SEVİYORUM.En çok da seni Canım Oğlum!!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder